Auteur: Ellen Marie Wiseman

(The Lost Girls of Willowbrook)

Paperback, 320 pagina’s

Isbn: 97890 239 61437

Verschijningsdatum: 6 december 2022

Uitgeverij Mozaïek, Utrecht

Korte inhoud:
Rosemary en Sage Winters zijn een eeneiige tweeling. Sage woont, nadat haar moeder om het leven is gekomen bij een auto ongeluk, bij haar stiefvader Alan. Haar zusje Rosemary is een paar jaar eerder overleden aan een longontsteking. Omdat haar eigen vader is weggegaan, gaat Sage ervan uit dat hij niets meer met haar te maken wil hebben. Op een dag doet Sage echter een schokkende ontdekking: Rosemary is helemaal niet dood! Ze blijkt te zijn opgenomen in Willowbrook, een psychiatrische inrichting, en is daar als vermist opgegeven. Sage besluit onmiddellijk om mee te helpen in de zoektocht naar haar zusje en stapt op de bus naar Willowbrook. Daar aangekomen wacht haar een nare ontvangst: ze wordt aangezien voor Rosemary en meteen opgesloten op Afdeling Zes, zonder dat er ook maar iemand naar haar luistert.

Afdeling Zes blijkt een grote nachtmerrie te zijn: honderden vrouwen en meisjes leven daar in erbarmelijke omstandigheden en worden misbruikt en mishandeld. Sage is radeloos: wat is er gebeurd met Rosemary? Is er iemand in Willowbrook die ze kan vertrouwen? En is seriemoordenaar ‘Cropsey’, waarover allerlei verhalen de ronde doen, maar een verzinsel, of bestaat hij echt?

Ze verkeert in de veronderstelling dat het misverstand snel is opgelost, maar komt bedrogen uit. Er is niemand die haar gelooft en niemand die ziet dat zij haar zusje niet is. Uiteindelijk weet ze het vertrouwen te winnen van Eddie, één van de conciërges die bijna iedere dag komt schoonmaken op de afdeling, en na veel gedoe weet ze eindelijk te ontsnappen. Tijdens haar ontsnapping doet ze echter een gruwelijke ontdekking, waarna ze weer wordt opgepakt en opgesloten in een isoleercel. Na nog een aantal dagen in de inrichting te hebben doorgebracht keert haar lot en kan ze eindelijk naar huis.

Weer thuis doet ze opnieuw een afgrijselijke ontdekking, die alles aan het wankelen brengt. Inmiddels druppelt langzaam naar buiten hoe het er in Willowbrook aan toe gaat, en tenslotte, als alles aan het licht is gekomen, komt er een keer in het lot van de duizenden patiënten die in het enorme complex zijn opgesloten.

Willowbrook
Het is bijna niet te voor te stellen dat Willowbrook echt heeft bestaan: gedurende de periode van 1947 tot 1987 leefden er meer dan 5000 psychiatrische patiënten in mensonterende omstandigheden, verdeeld over 40 gebouwen op het enorme terrein. Ze werden mishandeld, misbruikt en er werden allerlei medische experimenten op hen uitgevoerd. De beschrijvingen doen denken aan de verhalen over de concentratiekampen in WOII.

Wat ik ervan vond:
Ik vond het geen fijn boek om te lezen. Hoewel Willowbrook echt heeft bestaan en de levensomstandigheden er gruwelijk waren, had het van mij een tandje minder gemogen. Ook zonder de herhalende beschrijvingen over naakte, incontinente patiënten, poep op de muren, bruine plasjes op de vloer, de ondraaglijke stank, en andere smerigheid op de afdeling had de auteur haar punt kunnen maken. Het boek is absoluut niet geschikt voor tere zieltjes. Persoonlijk kan ik veel hebben, maar af en toe werd het zelfs mij te gortig! Daarnaast vond ik Sage erg naïef: telkens weer gaat ze ervan uit dat haar probleem snel opgelost wordt en dat ze iemand kan overtuigen van het feit dat ze niet haar zusje is. Op den duur vond ik dat niet meer geloofwaardig. Ook dr. Baldwin, haar ‘behandelaar’, vond ik ongeloofwaardig; Sage werd, heel cliché, wel heel makkelijk platgespoten en opgesloten elke keer. Om sommige plotwendingen te faciliteren, zijn de omstandigheden af en toe wel erg toevallig en dichtgetimmerd; er wordt op deze manier weinig aan de fantasie van de lezer overgelaten. De echte vader van Sage is nauwelijks in beeld, maar komt aan het eind van het verhaal ineens opdagen, eind goed al goed.

Titel:
Doet in eerste instantie denken aan een heleboel verdwenen meisjes. In het verhaal gaat het echter alleen om Rosemary. In plaats van ‘verdwenen’ had misschien beter voor ‘verloren’ gekozen kunnen worden: de meisjes en vrouwen van Willowbrook waren inderdaad totaal verloren. Verloren in hun krankzinnigheid, verloren voor de wereld, er was niemand die zich iets van hun lot aantrok en degenen die er iets van durfden te vinden werd de mond gesnoerd.

Conclusie:
Ik wist niet van het bestaan van Willowbrook af en vond het behoorlijk schokkend om erover te lezen. Het is echter de vraag of deze thrillerachtige vorm, die bovendien slecht is uitgewerkt, het echte verhaal van Willowbrook recht doet: de inhoud is ondergeschikt aan de vorm en de hoofdpersonen komen niet echt tot hun recht. Dat is jammer. De echte, voormalige bewoners van Willowbrook verdienen beter!