Eén van mijn favoriete boeken als kind was ‘Het zonnige eiland’ uit de serie Jeugdland, geschreven door Piet Prins. Ik zwijmelde helemaal weg bij de beschrijvingen van het strand, de zee en de duinen. En dat huis, ‘Onder ’t Strodak’, oh, wat zou ik daar graag vakantie houden…Wie had kunnen denken dat mijn droom zo’n 40 jaar later werkelijkheid zou worden! We logeerden dan wel niet in zo’n mooie duinvilla, maar ons hotel stond in ieder geval vlak aan zee en vanuit onze kamer konden we zowel de Noordzee als de Waddenzee zien.

Thuisgekomen bleek dat ik het boekje zowaar nog had staan, hoe leuk is dat! Ik besloot het weer te gaan lezen en het was een feest van herkenning. Ik neem jullie mee, op reis door het boek, naar het mooie eiland Ameland.

We beginnen in Holwerd, vanwaar de boot vertrekt:

Aan weerskanten van de pier klotsen zacht de grijsgroene golven van de Waddenzee. Wat meer naar de kant van het vasteland ligt een groot slijkveld, dat niet door het water bedekt is. De vloed is nog niet op zijn hoogst.

En recht voor hen uit, over het water heen, zien de kinderen Ameland liggen. Rechts zijn hoge, gele zandduinen te zien. Dat is het Oerd.

En dan die vreemde gewaarwording, dat eiland, zo dichtbij, terwijl de boot een grote omweg door de geulen moet maken om niet vast te lopen op het wad…

‘Ze varen verkeerd!’ roept Kees. 

Ook de rest van de beschrijving van het eiland is verrassend accuraat en o zo herkenbaar:

Aan het eind van de dijkweg ligt het dorp Nes. Groot is het niet. Al spoedig snorren ze voort over een lange straatweg door de weilanden. Aan de rechterkant zijn soms stukken woest onland. 

Nu zijn ze in Ballum (…) Over een lange rechte weg rijdt de bus verder. Rechts zien ze het kleine vliegveld van Ballum en daarachter de duinen. Links grazen koeien in de weiden, die zich uitstrekken tot de Waddenzee. De vuurtoren, recht voor hen, wordt steeds groter. Een ronde toren is het, met rode en witte ringvormige banen. Links van de vuurtoren is een dennenbos. 

Het gezin brengt vier weken door in het gezellige huis met het strodak, wat ze gehuurd hebben. Er wordt heel wat afgewandeld en gefietst!

Ze gaan vlak onder de vuurtoren langs. Loesje vindt dat altijd wat griezelig. Ze heeft het gevoel dat die hoge toren zich dan scheef over haar heen buigt en boven op haar zal vallen. 

Vader, Kees, Ada en Ria hebben ook een lange fietstocht gemaakt, over het schelpenpad, dat langs de binnenste duinvoet naar Nes loopt, en dan nog verder, helemaal naar de woeste, eenzame duinen van het Oerd. 

 

En wat is er nu mooier dan een zonsondergang aan zee!

De zon hangt als een enorm grote, vuurrode bal vlak boven de horizon. Over de zee loopt een brede baan van vloeibaar goud.

De avond valt over Ameland. In het donker staat, hoog op het duin, als een trouwe wachter, de vuurtoren, die met eindeloze regelmaat zijn drie stralen laat rondcirkelen.

 

Avonturen

De kinderen beleven nog veel meer avonturen, zoals een heuse storm, en een ontmoeting met een Portugees Oorlogsschip, wat een bijzondere kwal blijkt te zijn. Ook vaart de reddingboot uit, die naar zee wordt getrokken door tien paarden. En hoe leuk dat die boot de Dr. W.H. van Rietschoten heet, dat is de familienaam van mijn moeder!

Natuurlijk gebeurt er ook iets ergs… Kees verdrinkt bijna in zee, maar hij wordt gelukkig net op tijd gered door zijn vriend Gerke, die op het eiland woont en heel goed kan zwemmen. Maar Kees, met zijn zwakke gezondheid, wordt daarna ziek en de dokter vindt dat hij nog minstens een maand op het eiland moet blijven om aan te sterken. Gelukkig mag hij zo lang bij zijn vriend Gerke blijven logeren, terwijl de rest van het gezin weer naar huis gaat. En dat is uiteraard geen straf, een maand langer op het zonnige eiland!

Met heel veel plezier heb ik dit jeugdboek weer gelezen en met de beelden van Ameland nog vers op mijn netvlies, kwam het verhaal helemaal tot leven!