Deze keer heb ik een kinderboek gelezen. En daar kunnen ook grote mensen nog een heleboel van leren!

Iedereen kent wel het sprookje van de Kleine Zeemeermin, die een drenkeling uit zee redde en vervolgens zo verliefd op hem werd, dat ze haar staart opgaf om benen te krijgen zodat ze op het land kon wonen bij haar geliefde. Dit boek vertelt wat er daarna gebeurde en hoe een klein meisje dat ontdekte. Lampje, zo heet ze. Maar een helder licht is ze niet, volgens haar vader. Want ze kan niet lezen en niet schrijven. En ze vergeet altijd van alles. Zoals nieuwe lucifers kopen, waardoor ze de vuurtoren niet aan kan steken tijdens een zware storm. En daardoor vergaat het schip van de Admiraal. Voor straf moet Lampje zeven jaar in zijn huis werken, waar een monster woont, zo wordt er gefluisterd. Haar vader wordt zeven jaar opgesloten in de vuurtoren, waar hij iedere avond de treden moet beklimmen met zijn anderhalve been, om het licht brandend te houden. Zo kunnen ze het geld terug verdienen dat het schip gekost heeft. In het enge, donkere huis op de hoge klif leert Lampje dat de dingen niet altijd zijn zoals ze lijken. En dat je een heleboel voor elkaar kunt krijgen als je je angst overwint.

In eenvoudige, vloeiende zinnen schrijft Annet Schaap dit meeslepende verhaal, wat ze zelf heeft geïllustreerd met al even eenvoudige, sfeervolle tekeningen. Prachtig gevonden vind ik de dialogen die Lampje heeft met de wind:

‘Lieve wind, nijdige wind. Ik hoef niks, alleen maar lucifers.’ Dat maakt de wind zeker boos, want hij begint met regen te smijten. In een paar tellen is ze doorweekt en de storm blaast haar nog kouder. Ze zwoegt ertegenin. ‘Ophouden nou,’ hijgt ze. ‘Ga liggen, wind. Af!’

En met haar overleden moeder:

‘Ik ben je moeder, zegt haar moeder streng. ‘En ik heb het echt liever niet. Ik verbied het je!’ Lampje staat op en haalt diep adem. ‘Ja maar, weet je mama,’ zegt ze. ‘Jij bent eigenlijk dood.’ Daar heeft haar moeder niet van terug.

Ik heb genoten van dit heerlijke, volop tot de verbeelding sprekende verhaal. Lampje doet me een beetje denken aan Pippi Langkous: een dapper meisje dat zich er niets van aantrekt wat grote mensen vinden en gewoon doet wat ze denkt dat goed is. Annet Schaap trekt je het verhaal in met al je zintuigen en houdt je tot op de laatste bladzijde gevangen!