Voor een schrijfopdracht voor mijn cursus Creatief Schrijven moest ik een streekverhaal schrijven. Omdat het buiten zo koud en af en toe net herfst is, deel ik het vandaag met jullie. Fijne Koningsdag gewenst!

Marieke werd wakker van het gerammel van de melkbussen op de kar. Haar vader en haar broer waren klaar met melken. Met gesloten ogen bleef ze liggen, zich afvragend waar dat opgewonden gevoel in haar buik vandaan kwam. Toen wist ze het weer: het was vandaag Paardenmarkt! Ze was meteen klaarwakker. In het schemerige licht van de ochtend zag ze de kleren liggen die ze de avond van tevoren al op haar stoel had klaargelegd: de strakke spijkerbroek met het lichtblauwe bloesje zouden haar geweldig staan! Ze wist zeker dat Lodewijk haar onweerstaanbaar zou vinden. Lodewijk…. ze zuchtte en sloot haar ogen om zijn beeld op te roepen: hij was lang en zijn donkerblonde haar zat altijd in de war. Zijn bovenlip werd ontsierd door een litteken, dat was vervaagd in de tijd, zodat het eruit zag als een witte streep, die doorliep tot onder zijn neus. En dan die amberkleurige ogen, die haar met zo’n mysterieuze blik aan konden kijken… Ze was stapelverliefd op hem! En vandaag zou ze ervoor zorgen dat hij dat ook op haar werd. Ze sprong uit bed om te gaan douchen. De markt begon pas om een uur of negen, maar ze had met haar vriendinnen afgesproken bij de paardenkeuring en dat was al om acht uur. Toen ze zich had aangekleed bekeek ze zichzelf in de spiegel. Haar lange blonde haar was nog niet helemaal droog, maar het begon alweer te pluizen en te krullen. Ze twijfelde tussen los haar of een paardenstaart, maar koos toch voor los. Ze wist dat ze er mooier uitzag als haar krullen haar gezicht omlijstten en haar felblauwe ogen extra goed deden uitkomen. Kritisch bestudeerde ze de puistjes op haar kin en voorhoofd: daar zou nog wat extra make-up aan te pas moeten komen! Ze vond haar billen eigenlijk te dik, maar door de strakke spijkerbroek werd dat goed gecamoufleerd. Ze moest het er maar mee doen vandaag.

Toen ze aan de ontbijttafel schoof zaten haar vader en broer al aan de koffie. ‘Je ziet er weer prachtig uit vandaag, meidje’, complimenteerde haar vader haar. Haar broer snoof minachtend. ‘Zeker om die stadse Lodewijk te versieren in de botsauto’s’, sneerde hij. Marieke bloosde. ‘Huh, en jij dan’, kaatste ze terug. ‘Zie jij vandaag maar eens een meid te versieren in de kroeg, als je je voor die tijd tenminste nog niet klem gezopen hebt!’  ‘Nou, zo kan het wel weer, kinderen’, sprak hun moeder berispend, terwijl ze haar vaders koffie nog eens bijschonk. ‘Ik waarschuw je, Diederik, je waagt het niet om bezopen thuis te komen, anders slaap je in de schuur!’  ‘En jij’, zei ze, terwijl ze Marieke doordringend aankeek, ‘jij zorgt dat je uit de buurt blijft van die Lodewijk. Zo’n stadse jongen, dat past hier niet!’ ‘Maar Ma’, protesteerde Marieke, ‘hij woont hier al een paar jaar op het dorp, zo stads is hij helemaal niet!’ ‘Stad en dorp, dat gaat niet samen’, mopperde haar moeder, ‘Hij zal altijd een buitenstaander blijven.’ Marieke snoof en kneep haar lippen stijf op elkaar. Ze maakte zelf wel uit op wie ze verliefd werd, daar hadden haar ouders niets mee te maken! En vanavond… vanavond ging ze met hem in de botsauto’s! Dan zou hij zijn arm om haar heen slaan, terwijl zij gilde van plezier. En dan zou hij haar daarna meetrekken naar een donker hoekje en dan zouden ze zoenen…. Met een dromerige blik keek ze voor zich uit. Haar moeder onderbrak haar dromen met de mededeling dat ze de tafel af moest ruimen en de afwas moest doen voordat ze weg mocht. Snel werkte ze haar taken af en daarna zocht ze haar spullen bij elkaar. Haar nieuwe winterjas hing al klaar aan de kapstok. Die mocht ze vandaag voor het eerst aan. Dat was een traditie die verbonden was met de Paardenmarkt; het hele gezin werd dan in nieuwe kleren gestoken, die dan weer een hele winter of langer mee moesten. Ze bofte dat ze uit haar oude jas was gegroeid, deze jas was er zo eentje met een rood/groen ruitpatroon, dé trend voor deze winter. Daarmee deed ze in niets onder voor haar stadse klasgenoten! Die moesten vandaag overigens gewoon naar school. Alle kinderen uit haar dorp kregen een dag vrij voor de Paardenmarkt. Dat was zo’n lange traditie dat ze er zelfs op de middelbare school in de stad nog rekening mee hielden. Tot groot ongenoegen van hun klasgenoten natuurlijk. Maar daar trok ze zich niets van aan. Vandaag vierde zij Paardenmarkt en vanavond ging ze naar de kermis. Met Lodewijk!

Marieke leunde tegen een pilaar bij de botsauto’s. Uit de speakers bonkte een harde techno beat. Ze was moe van een hele dag slenteren over de Paardenmarkt. Het ringrijden was erg leuk geweest en ze had genoten van de paardenshow. Ook had ze een hele gave tas gekocht bij één van de vele tassenkramen die er op de markt te vinden waren. En samen met haar vriendinnen had ze een felgekleurde extensie in haar haar laten vlechten. Tussendoor was ze nog even thuis geweest om erwtensoep te eten; ze had van de zenuwen maar weinig door haar keel gekregen. Nadat ze haar moeder had beloofd dat ze om tien uur thuis zou zijn, was ze snel weer door de polder naar het dorp gefietst. En nu stond ze te wachten tot Lodewijk kwam. Ze had overdag zo nu en dan een glimp van hem opgevangen, maar hij was met zijn vrienden en ze durfde niet op hem af te stappen. Ze had hem wel een paar keer in haar richting zien kijken, en dat had voor flink wat kriebels gezorgd. Iemand tikte op haar schouder. Verwachtingsvol keek ze om, maar het was een jongen uit haar oude klas, niet Lodewijk. Hij vroeg of ze meeging in de botsauto’s, maar ze haalde haar schouders op en weigerde. Hij was niet de eerste jongen die ze afwees vanavond, maar ze wilde absoluut niet dat Lodewijk haar met iemand anders zag! Ze keek op haar horloge. Het was al half negen, waar bleef hij toch! Wacht, was hij dat niet? Ja, het was hem! Hij was alleen en liep naar de kassa om munten te kopen. Snel manoeuvreerde ze een eindje in zijn richting, zodat hij haar wel moest zien als hij zich omdraaide. Toen hij zijn munten had, stapte hij meteen in een felrode botsauto. Snel liep ze in zijn richting, toen plotseling een vriendje bij hem instapte. Voordat ze kon roepen begonnen ze alweer te rijden; ze kon nog net op tijd aan de kant springen. Ze volgde hem met haar ogen en probeerde zijn aandacht te trekken door met haar lange blonde haar te schudden. Ja! Nu zag hij haar. Hij zwenkte voor haar langs en stak zijn hand op. Ze glimlachte en zwaaide terug. Toen de botsauto’s stil stonden werkte hij zijn vriend eruit en wenkte haar. Zo snel ze kon sprong ze bij hem in de rode botsauto, terwijl hij de volgende munt alweer in de gleuf gooide.  ‘Hoi’, zei ze verlegen. ‘Hoi’, antwoordde hij. De botsauto’s begonnen weer te rijden en plotseling schalde haar favoriete nummer door de luidsprekers: You’re just too good to be true  I can’t take my eyes off you. You’d be like heaven to touch,oh, I wanna hold you so much… Dit moest wel een goed voorteken zijn! Een beetje verstolen keek ze naar de kant, of één van haar vriendinnen haar soms zag, maar een harde stoot van achteren maakte dat ze bijna met haar neus tegen de voorkant smakte. ‘Hola’, lachte Lodewijk. ‘Gaat het?’. Ze knikte ademloos. Achteloos legde hij zijn arm over de rugleuning, terwijl hij met één hand de botsauto bestuurde. Ze leunde een beetje achterover en voelde zijn arm tegen haar schouders. Hij keek opzij en glimlachte. Een nieuwe zijwaartse stoot duwde haar tegen hem aan en ze gilde. Nu zou hij zijn arm om haar heen slaan… Op dat moment ging de bel ten teken dat deze ronde afgelopen was. Ze hoopte dat hij haar vroeg om nog een rondje mee te rijden, maar hij keek ergens anders naar. Ze volgde zijn blik en bevroor: Amelia, daar stond Amelia! Die hooghartige stadse griet aan wie ze zo’n hekel had. Ze had haar blonde haar hoog opgestoken en dik make-up op haar gezicht. Door haar felroze jas viel ze nog eens extra op. Ze zag hoe Lodewijk haar met een grote glimlach wenkte en hoe Amelia hun richting op kwam. ‘Ehhh….’ zei Lodewijk…. ‘Oh, ehhh… ik zie daar mijn vriendin, bedankt’, stamelde Marieke. En zo snel ze kon stapte ze uit de botsauto. Ze zag nog net hoe Lodewijk zijn arm om Amelia heensloeg, terwijl ze weer begonnen te rijden. Amelia gilde aanstellerig. Marieke keek zwijgend toe, met een bevroren glimlach om haar lippen. Die stomme trut! Wat moest ze hier, laat haar lekker in de stad blijven! Lodewijk was voor haar, en voor haar alleen! Woedend stampte ze bij de botsauto’s vandaan. Tegen die meid kon zij als boerentrien niet op. Ze was zo kwaad dat ze niet goed uitkeek waar ze liep en prompt tegen iemand aanbotste. ‘Hee, jij daar, kijk uit waar je loopt!’ Ze voelde een stevige greep om haar armen en toen ze opkeek, keek ze in de mooiste blauwe ogen die ze ooit gezien had. Groene en gele stipjes dwarrelden rond de pupil en maakten haar duizelig. ‘Oh, ehhh… sorry’, stamelde ze verdwaasd. ‘Jij kijkt wel erg boos, voor zo’n mooi meisje’, grinnikte de jongen, die haar nog steeds stevig vasthield. Ze probeerde zich los te wurmen, maar zonder veel succes. ‘Voor straf moet je een ritje met me in de botsauto’s maken.’ Marieke bekeek de jongen nog eens goed. Wacht eens, was dit niet…. Ja, hij was het: Valentijn, het ex-vriendje van Amelia. Volgens de geruchten had hij het uitgemaakt en daar had Amelia flink liefdesverdriet over gehad. Ze hapte naar adem en voelde haar wangen branden. ‘Vooruit dan’, zei ze, terwijl ze een krul uit haar gezicht veegde. ‘Omdat je het zo vriendelijk vraagt…’ Hij lachte weer en sloeg zijn arm om haar schouder, terwijl hij haar terugvoerde naar de botsauto’s. Een fris briesje streek langs haar hete wangen, terwijl ze naast hem in een gele botsauto stapte. Verderop ontwaarde ze de rode botsauto, waarin Lodewijk zijn arm losjes om Amelia had geslagen. Valentijn had hen blijkbaar ook gezien, want met een flinke vaart reed hij recht op hen af. ‘Hou je vast!’ riep hij, terwijl hij haar stevig tegen zich aandrukte. Ze gilde, terwijl Abba door de speakers schalde: The winner takes it all….