Auteur: Pierre Jarawan

Uitgegeven door: Harper Collins

Oorspronkelijke titel: Am Ende bleiben die Zedern

Aantal pagina’s: 446

Korte samenvatting: Samir is geboren in Duitsland. Zijn ouders zijn in 1982 gevlucht uit Libanon. Als Samir 8 jaar is verdwijnt zijn vader spoorloos. Hij kan zijn vader niet vergeten en als hij volwassen is gaat hij naar hem op zoek. Tijdens deze zoektocht ontdekt hij de waarheid over zijn vader.

Verdwenen

Samir groeit op in Duitsland. Hij houdt enorm veel van zijn vader, die hem altijd verhalen vertelt over Abu Youssef en zijn vrienden. Deze verhalen koestert hij; ze zijn de basis voor de sterke band die hij met zijn vader heeft. Maar op een dag is zijn vader plotseling verdwenen. De avond ervoor vertelde hij Samir zijn laatste verhaal. Samir is ontroostbaar en vraagt zich voortdurend af of hij iets had kunnen doen om te voorkomen dat zijn vader verdween. Voorafgaand aan zijn verdwijning hebben er namelijk een aantal vreemde gebeurtenissen plaatsgevonden. Het begon met een dia, die zijn vader op een avond vertoonde in een serie dia’s over zijn vroegere leven in Libanon. Naderhand hadden zijn ouders ruzie. Samir heeft de dia stiekem gepakt en bewaarde die in een cederhouten kistje, dat zijn vader voor hem maakte als verjaardagsgeschenk. Ook waren er een aantal vreemde telefoontjes, die zijn vader altijd in een telefooncel ging beantwoorden.

Obsessie

Na zijn verdwijning blijft Samir achter met zijn moeder en zijn zusje. Hakim, de vriend van zijn vader, die samen met zijn dochter Yasmin in hetzelfde appartement woont, houdt een oogje in het zeil. Een aantal jaren later overlijdt de moeder van Samir. Zijn zusje komt terecht in een pleeggezin en Samir gaat bij Hakim en Yasmin wonen. Hij raakt steeds meer geobsedeerd door de verdwijning van zijn vader en de geschiedenis van Libanon. Op een dag vindt hij in het archief van de bibliotheek waar hij werkt een foto. Het is dezelfde foto als de dia, alleen vanuit een andere hoek genomen. Dan ontmoet hij Yasmin weer, die was gaan studeren, maar nu weer terug is. Hij heeft altijd van haar gehouden en zij ook van hem, dus vraagt hij haar ten huwelijk. Maar Yasmin weigert: ze vindt dat hij eerst met de spoken uit het verleden moet afrekenen.

Ontdekking

En zo gaat Samir op reis naar Libanon. Hij heeft slechts één aanknopingspunt: zijn grootmoeder, die daar nog woont. Van daaruit gaat zijn zoektocht verder, met hulp van de taxichauffeur Nabil, met wie hij bevriend raakt. Maar zijn zoektocht lijkt al snel ten einde, als er al een spoor van zijn vader is dan loopt dat dood. Toch vindt Samir vrede met zichzelf en hij besluit terug te gaan naar Duitsland. Op de avond voor zijn vertrek wordt hij beroofd: zijn rugzak met daarin de dia en het dagboek van zijn vader, dat hij van Hakim kreeg, worden gestolen. Hij wordt opgevangen door een paar studenten, die aan een bijzonder project bezig zijn en raakt bevriend met de leider van de groep, die ook op jonge leeftijd zijn vader is kwijtgeraakt, maar hem later heeft teruggevonden. Dan doet hij een verrassende ontdekking, die alles verandert…

Wat ik ervan vond:

Pierre Jarawan kan prachtig schrijven! Op een poëtische manier beschrijft hij het leven en het landschap in Libanon. Daarnaast gebruikt hij mooie metaforen, op een manier zoals Yann Martel dat doet in ‘Life of Pi’. Zijn manier van schrijven doet denken aan de boeken van Khaleid Hosseini, ook al zo’n meester in het vertellen van verhalen. Minpuntje vind ik dat hij wel heel vaak verspringt in de tijd. Daardoor raak je snel de draad kwijt. Maar omdat hij het perspectief van de alwetende verteller gebruikt blijft wel de spanning erin. Je kunt daarom het beste het verhaal in één keer lezen. Ik vind de oorspronkelijke titel beter dan de Nederlandse titel. Het raakt meer de kern van het verhaal, dat hoewel Libanon een tot op het bot verscheurd land is, de ceders altijd zullen blijven. Dat geeft hoop.

‘Kijk maar niet zo bedrukt’, zegt Nabil terwijl hij me op de schouder klopt. ‘Wanneer de laatste ceder verdwijnt zijn wij er allang niet meer. Die bomen zijn zoveel taaier dan wij. (…) Hij lacht zorgeloos. Het klinkt vreemd: het idee dat geen mens meemaakt dat de ceders doodgaan heeft iets geruststellends.

Janneke Meekens maakte voor DWDD deze prachtige animatie over het boek:

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10155208585085827&id=150155930826