Het gebeurde op een bloedhete zondagmiddag tijdens onze vakantie in Oostenrijk. Het was te heet om wat voor activiteit ook maar te ondernemen, dus besloten we naar het zwembad te gaan. Zoals te verwachten was het er enorm druk. Struikelend over allerlei tassen, slippers en gekleurde strandballen slaagden we erin om nog een plekje te vinden op het grasveld. Snel markeerden we ons territorium door onze badlakens uit te spreiden en nadat we ons hadden ontdaan van onze bezwete hemdjes en korte broeken plonsden we in het zwembad. Ik dook onder water om mijn hete hoofd af te koelen, maar kreeg een trap van een overzwemmend kind met korte, stevige beentjes. Foeterend kwam ik weer boven, maar het was onmogelijk de boosdoener te ontdekken tussen al die zwemmende mensen en kinderen.

Ze kan nog niet zo goed zwemmen, maar ze houdt zich vast aan haar zwemband. Er zijn veel mensen en kinderen in het water. Veel te veel. Soms krijgt ze een duw of een trap. Dat is niet fijn. Weer een trap. Haar zwemband glipt uit haar handen. Ze wil hem pakken, maar hij drijft nog verder van haar af. Ze spartelt met haar benen en slaat wild met haar armen in het rond. Haar hoofd gaat onder water. Ze schreeuwt, maar er komt water in haar mond. Ze verslikt zich en wil hoesten, maar er is alleen maar water. Help! Haal me hieruit! Ze zakt steeds verder naar beneden. Boven haar zijn armen en benen. Ze grijpt ernaar maar ze trappen haar weg. Haar buik doet pijn het lijkt wel of haar hoofd barst alles wordt zwart lichtflitsen voor haar ogen gegil in haar oren ze wordt licht… licht… licht….

Ik ergerde me een beetje aan de drukte en klom uit het bad om te gaan zonnen. Maar door de hete zon raakte ik al snel weer oververhit, dus liep ik opnieuw naar het water om een verkoelende duik te nemen. Het was iets minder druk nu en ik genoot van het frisse water op mijn verhitte lichaam. Ik zwom naar de kant en riep naar mijn vriend, die vanwege zijn witte huid de schaduw had opgezocht, dat hij er ook in moest komen. Maar hij reageerde niet en hield zijn blik gericht op de overkant van het bad. Hij droeg een zonnebril met spiegelende glazen, dus ik kon zijn gezichtsuitdrukking niet goed peilen. Ineens merkte ik dat er een vreemde stilte hing. Het leek wel of iedereen naar die ene kant keek. Ik draaide me om en zag een groepje mensen met zorgelijke gezichten aan de rand van het zwembad staan. Iemand probeerde eruit te klimmen, maar dat werd bemoeilijkt doordat hij een kind vasthield. Behulpzame handen strekten zich uit en namen het kind van hem over. Het was een meisje. Ze hing slap in hun armen, uit haar lange haren droop het water. Ze legden haar voorzichtig op een grote gekleurde handdoek die op de kant lag. Meteen begon er iemand te reanimeren en mond-op-mond beademing toe te passen. Er was nu niemand meer in het water en het was doodstil.

Plotseling klonk er een kreet: een vrouw in een roze gebloemd badpak snelde op het groepje mensen toe en knielde neer bij het meisje. Ze was gebruind over haar hele lichaam, maar haar gezicht was lijkbleek. Ze sloeg het meisje op de wangen en riep iets. Een paar mensen trokken haar voorzichtig bij het kind vandaan. Snikkend liet ze zich meevoeren naar een bankje vlakbij. Een jonge vrouw sloeg een handdoek om haar heen en bleef dicht naast haar zitten.

Alle ogen waren gericht op degenen die bezig waren het meisje te reanimeren. Om haar tegen nieuwsgierige blikken te beschermen gingen een aantal mensen eromheen staan en hielden een paar badlakens omhoog. Maar achter dat gordijn bleef het lange tijd stil. In de verte klonk het geluid van sirenes. Gelukkig, er was hulp onderweg. Laten ze alsjeblieft opschieten!

Na wat een eeuwigheid leek, maar in werkelijkheid misschien slechts vijf minuten duurde, renden een aantal ambulancebroeders in lichtgevende gele hesjes in de richting van het meisje. Snel namen ze het over van de mensen die met haar bezig waren. Er heerste nog steeds een diepe stilte in het zwembad. Een van de hulpverleners schreeuwde iets naar zijn collega’s. Ik kon niet precies verstaan wat hij zei, maar ving wel het woordje bitte op. Toen was er beweging achter het handdoekengordijn en even later werd het meisje met grote haast op een brancard afgevoerd naar de ingang van het zwembad, waar de ambulance stond te wachten. Er liep een broeder naast die een infuuszak omhoog hield. De vrouw in het gebloemde badpak snelde achter hen aan. Een paar seconden later vertrok de ambulance met gillende sirenes.

Wij bleven ontredderd achter. Hier en daar begonnen mensen hun handdoek op te vouwen en hun kleren aan te trekken. Een moeder riep haar kind en een slungelige puber sprong aarzelend in het water. Maar niets was meer zoals daarvoor. Was er voor onze ogen een kind gestorven? We wisten het niet en zouden het ook nooit te weten komen. We konden alleen maar hopen dat de pogingen om het meisje te redden zouden slagen. Maar het had te lang geduurd, dat wisten we allemaal…