Titel: Dit is mijn Hof

Auteur: Chris de Stoop

Verschenen: 1 september 2015

240 pagina’s

Korte Samenvatting: Chris de Stoop beschrijft in dit boek het persoonlijke en sociale drama van de boeren in (Zeeuws) Vlaanderen en de Hedwigepolder, als deze vanwege allerlei afspraken en milieuregels onder water gezet moet worden.

Het Hof

Christian is een boerenzoon, die opgroeit op een boerderij (het Hof, noemt hij die) in de Zaligempolder (Vlaanderen). Samen met zijn oudere broer geniet hij intens van het boerenleven in de polder. Als zijn broer na het overlijden van hun vader de boerderij overneemt gaat Christian in de journalistiek. Jaren later keert hij noodgedwongen terug naar wat er over is van hun hof. Zijn broer is dood en zijn moeder zit, zeer tegen haar zin, in een verzorgingstehuis. Zij is altijd een sterke, intelligente vrouw geweest en de boerderij was haar lust en haar leven. De aftakeling van haar lichaam en het hof gaan hand in hand en dat is een schrijnend proces. Zij en haar zoon hebben veel te lijden onder de plannen van de regering om de polder onder water te zetten, evenals de andere boeren in de streek. Hun grond wordt onteigend en ze worden uit hun huizen gezet. Er blijft steeds minder over van het landschap zoals dat was.

Spanning tussen landbouw en natuur

De spanning tussen landbouw en natuur speelt een grote rol in dit boek. Landbouw is in de ogen van de schrijver heel natuurlijk, maar de milieubeweging (door Stoop omschreven als ‘de groenen’) vindt dat er meer natuur moet komen. Daarbij speelt ook de uitbreiding van de Antwerpse havens een grote rol. Uiteindelijk staken ‘de groenen’, die eerst samen met de boeren streden tegen deze plannen, hun verzet, in ruil voor natuurcompensatie. Al deze tegenstrijdige belangen van boeren en milieuorganisaties zijn zeer frustrerend. Zo beschrijft hij op een gegeven moment dat zijn vlas wordt vernield en opgevreten door duiven. Als hij daarover zijn beklag doet bij de natuurbeheerder beweert deze dat hij de vogels niet mag afschieten omdat deze uit een speciaal natuurgebied komen. Maar als hij daar vervolgens een verzoek tot schadevergoeding indient wordt dit afgewezen omdat niet aangetoond kan worden dat de duiven uit dat gebied komen. En zo wordt er voortdurend langs elkaar heen gecommuniceerd. Boeren die al van generatie op generatie het land beheerden worden nu aan de kant geschoven en hebben niets meer te zeggen over hun eigen land. Natuur wordt dictatuur en de haven heeft de macht. “Een waardevol landschap vernietigen is als het verbranden van boeken” schrijft de Stoop, “De mensen worden uit het verhaal geschreven”.

Frustratie

Zijn broer, die zoveel mogelijk traditioneel wilde blijven boeren, kon het niet meer aan en pleegde zelfmoord. Chris probeert het ongrijpbare te begrijpen en gaat in gesprek met allerlei mensen uit de polder. Boeren, natuurbeheerders en bestuurders. Maar zijn frustratie wordt alleen maar groter.

Op de achtergrond speelt het verhaal van zijn moeder, die steeds meer aftakelt, maar weigert te sterven. Ze leeft op als hij haar meeneemt op ritjes naar de polder en de boerderijen daar. Haar frustratie over haar eigen aftakeling en het verdriet om zijn broer is pijnlijk om te lezen.

Wat ik ervan vind:

In eerste instantie boeide het boek me niet zo. Er zit weinig vaart in het verhaal. Toch is zijn beschrijving van geuren, kleuren en geluiden een feest om te lezen. Ik waande mij meteen weer midden in de weilanden waar ik ben opgegroeid! Persoonlijk interesseerde mij veel meer het verhaal van zijn broer en zijn moeder. Helaas komt dit wat minder uit de verf tussen alle beschrijvingen van processen en organisaties en hun belangen. Niettemin doet dit boek zijn genre ‘literaire non-fictie’ meer dan recht. De Stoop is een fantastische schrijver en alleen al vanwege zijn mooie zinnen en soms bijna poëtische beschrijvingen van landschap en gebeurtenissen maakten dat ik ben blijven lezen.

3 sterren